کد مطلب:173189 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:132
حسینیه ی دل
برای شست و شوی غبار دل، متنی زیبا، از فاضل محترم جانب آقای محدثی، زید عزه، با نام «حسینیه ی دل» در این مقام آورده می شود:
از روزی كه در نهر جانمان فرات سوز و علقمه عطش جاری ساخته اند، از شبی كه در پیاله دلمان شربت گوارای ولایت ریخته اند، دلمان یك حسینیه پرشور است.
در حسینیه دلمان، مرغ های محبت سینه می زنند و اشك های یتیم در خرابه چشم، بی قراری می كنند.
سینه ما تكیه ای قدیمی است، سیاهپوش با كتیبه های درد و داغ، كه درب آن با كلید «یا حسین» باز می شود و زمین آن با اشك و مژگان، آب و جارو می شود.
ما دل های شكسته خود را وقف اباعبدالله علیه السلام كرده ایم و اشك خود را نذر كربلا، و این «وقفنامه» به امضای حسین علیه السلام رسیده است.
زیارتنامه را كه می بینیم، چشممان آب می افتد و «السلام علیك» را كه می شنویم، بوی خوش كربلا به مشام ما می رسد.
توده های بغض، در گلویمان متراكم می گردد و هوای دلمان ابری می شود و آسمان دیدگانمان بارانی!
سر سفره ذكر مصیبت، قندان دهانمان را پر از حبه قندهای «یا حسین» می كنیم و نمكدان چشممان دانه دانه اشك بر صورتمان می پاشد، به دهان كه می رسد، قند و نمك در كاممان می آمیزد و این محلول شور و شیرین با درمان عشق ماست و ما نمك گیر سفره حسین می شویم و این است كه تا آخر عمر، دست و دل از حسین علیه السلام برنمی داریم.
آن گاه، جرعه جرعه زیارت عاشورا می نوشیم و سر سفره توسل، ولایت را لقمه لقمه در دهان كودكانمان می گذاریم.
در این خشكسالی دل و قحطی عشق، نم نم باران اشك، غنیمتی است!
خدایا!... ما را به چشمه كربلا تشنه تر كن!
از روزی كه در نهر جانمان فرات سوز و علقمه عطش جاری ساخته اند، از شبی كه در پیاله دلمان شربت گوارای ولایت ریخته اند، دلمان یك حسینیه پرشور است.
در حسینیه دلمان، مرغ های محبت سینه می زنند و اشك های یتیم در خرابه چشم، بی قراری می كنند.
سینه ما تكیه ای قدیمی است، سیاهپوش با كتیبه های درد و داغ، كه درب آن با كلید «یا حسین» باز می شود و زمین آن با اشك و مژگان، آب و جارو می شود.
ما دل های شكسته خود را وقف اباعبدالله علیه السلام كرده ایم و اشك خود را نذر كربلا، و این «وقفنامه» به امضای حسین علیه السلام رسیده است.
زیارتنامه را كه می بینیم، چشممان آب می افتد و «السلام علیك» را كه می شنویم، بوی خوش كربلا به مشام ما می رسد.
توده های بغض، در گلویمان متراكم می گردد و هوای دلمان ابری می شود و آسمان دیدگانمان بارانی!
سر سفره ذكر مصیبت، قندان دهانمان را پر از حبه قندهای «یا حسین» می كنیم و نمكدان چشممان دانه دانه اشك بر صورتمان می پاشد، به دهان كه می رسد، قند و نمك در كاممان می آمیزد و این محلول شور و شیرین با درمان عشق ماست و ما نمك گیر سفره حسین می شویم و این است كه تا آخر عمر، دست و دل از حسین علیه السلام برنمی داریم.
آن گاه، جرعه جرعه زیارت عاشورا می نوشیم و سر سفره توسل، ولایت را لقمه لقمه در دهان كودكانمان می گذاریم.
در این خشكسالی دل و قحطی عشق، نم نم باران اشك، غنیمتی است!
خدایا!... ما را به چشمه كربلا تشنه تر كن!